Bayındırlığın derinlerinde emsalsiz acılar yaşanırken, meta okyanusunda bol köpüklü kadehler tokuşur. Toplarken kartonları insan çöplerinden, ekmekler tazeyse eğer sevinirsin.
DİOR mutantları, cinsel şehvetli erkle madde şehvetlilerin köle pazarı vitrinlerinden en çok taliplisi olandır. Bilirsin lakin yumuşak et’in karşı konulmaz hazzına kapılmaktan memnunsundur.
Üreme vazifeli hücrelerin cinsel gayeli mahluklara evrildiği günden beri, oruçtaymış meğer hakikat.
Adaletin boğulduğu binaların beton kalıplarını arşınlamak gelirken içinden, karınca kurtarır umutları yeniden. Haysiyetsizliğe biçilen temel kalıplar, binbir çeşit model uygulamalarla yoğrulur ve nihayet manipülasyon kaçınılmaz olur.
Ey şerefli! Nerdesin? Gel gayrı…
Taş duvarlar hep mi Kuzeyli?
Okuyanı, okuduğuna pişman ederek oturmakta olduğun koltuğun vebali, senden olanı yerleştirdiğin kadronun şevkiyle katmerlenir. “Bizden olan hayırlıdır ve memleket makamlarına en layık olan o’dur zihniyeti, aman vekilimiz incinmesin hepimizin koltuklarını altımızdan çekiverir haa” iç sesleriyle yoldaştır.
Yeni bir Talas mı kurtaracak ümmeti yoksa Avni mi?
Mesele; tırnakları sökülürcesine feryat edenlere, canımızı yakarlar iç güzarlığından sebep, kucak açmaktır elbette. O’nun cümlesiyle, siz hayat süren leşler, hitabını ne çok hak eden var…
Sırtlanlara sırıtan çakallar, ulvi görevlilerdir onlar. Sadakatleri, mukaddesçilerde dahi bulunmaz.
Asırlar ötesinden atını süren, tarih öncesinin kutsal miraslarını ulaştırır modern zamanlara. Lakin, 50’lerin dilini marslı gözlerle seyreden ümmiler, kadim zamanların öğretilerini nasıl benimser?
Kelimelerin kulakları zorlayışı, nicelerinin hınçlarını taşımasından olsa gerek.
Okunmaya tahammül edilemeyen senaryoların, her gün figüranlık için peşinden koştuklarından farklı olmadığını anlamak için ilahi hitabı işitmeye ne hacet…
Ne Nagazaki’ydi mesele ne de diğer yanda ki Hitler:
Konfor aşığı kullardan, tahribat gücü en yüksek atomları yaptık,
Kozmetik mumyalarıyla, kendine sevdalı mankurtlar yarattık.